Termin “twórcza resocjalizacja” do niedawna nie odnosił się jeszcze do odrębnego nurtu w obrębie tej dziedziny działalności naukowej i praktycznej. O prądzie myślowym w szeregach teoretyków pedagogiki resocjalizacyjnej, który nazwano mianem resocjalizacji twórczej mówić można od końca dwudziestego wieku. Twórcza resocjalizacja różni się w pięciu zasadniczych kwestiach od podejścia tradycyjnego. Po pierwsze redefinicji uległo samo pojęcie resocjalizacji, którą traktuje się jako rozwój i kreowanie potencjałów, a nie, jak określało się to dotychczas – proces korygowania postaw. Po drugie – nieprzystosowanie społeczne traktuje się jako wadliwie ukształtowaną tożsamość. Po trzecie – zmianie uległ sam cel resocjalizacji, którym stało się wykreowanie nowych parametrów tożsamości – zarówno ja wewnętrznego, jak i zewnętrznego. Po czwarte – akcent kładzie się tu na rozwój strukturalnych czynników i mechanizmów procesów twórczych, które dostarczyłyby wychowankom nowych umiejętności kompetencji społecznych. Po piąte i ostatnie – główną metodą twórczej resocjalizacji jest trening autoprezentacji i wybranych wizualizowanych parametrów tożsamości. Dziedziną, która dostarcza warsztatu dla twórczej resocjalizacji, jest, między innymi – psychoterapia.
- markowe upominki
- Ruszyły prace nad “Toy Story 3”
Może Ci się też spodobać
Zobacz też: